طرح حضرت یونس

در مورد جسم انسان غرب فلسفه بدن را دارد که چون از آرخه می پرسد به چیستی بدن می پردازد و تا سطح سلول ریز می شود. . اما در حکمت بدن رابطه بین روح و جسم و نفس بررسی می شود. اینکه روح انسان زندان جسم است نه به این معنی که روح اسیر جسم است . بلکه به این معنی که چون ظرفیت جسم بسیار محدود تر از توانایی های روح است انسان با جسمش نمی تواند از قدرت های روحش استفاده کند.

در نتیجه در عین حال که تن مرکب روح است اما کالبد انسان زندان روح است. هم زمان که باید به این مرکب رسید تا بتوان راحت زندگی کرد و به مقصد رسید. باید هر لحظه آمده بود که از این مرکب پیاده شد و از زندان آزاد شد و به ادامه مسیر پرداخت .

رویکرد غرب زندان مداری است. اینکه تمام توجهش به این جسم است و آن را پروار می کند. بدون توجه به توانایی های روح و پرورش قدرت های آن. هیچ انسانی زندان خود را آباد نمی کند. باید هر لحظه مترصد آزادی از زندان بود. و در کنارش محیط زندان را برای لحظه آزادی تا حدودی قابل تحمل کرد.

در حکمت بدن هر سلول انسان با روح در ارتباط است. و اگر این ارتباط قطع شود آن سلول می میرد.

یکی از مشکلاتی که داریم این است که تربیت جسم در اختیار یک ارگان است و تربیت روح و نفس در اختیار ارگان های دیگر. برای برنامه ریزی درست و موفقیت باید انسان را واجد این سه قوه ببینیم و یک ارگان واحد برای تربیت و رشد توانایی های انسان طراحی کنیم.