جلسه چهاردهم.

سوپر پارادایم اومانیسم

توسعه در کشور داری یعنی برنامه ریزی برای روند تبدیل سنت و مدرن به یکدیگر. بدون در نظر گرفتن عقبا. در نتیجه توسعه جهت ندارد. هر کسی که میخواهد طراحی کند باید روند این تغییر را بداند.

سه مرحله داریم در رابطه با خدا . یکی تئوئیسم یعنی حضور خدا. سپس دئیسم یعنی غیبت خدا و در نهایت آتئیسم یعنی عدم خدا .

در مرحله اول خدایی اندیشی ، خدایی گرایی و خدایی سازی وجود دارد.

در مرحله دوم. عرفی اندیشی ،‌عرفی گرایی و عرفی سازی شکل می گیرد.

در مرحله بعدی بشری اندیشی، بشر محوری و بشری سازی ایجاد می شود.

این ها در حوزه معرفت شناسی ،‌انسان شناسی و هستی شناسی تقسیم می شوند و هر کدام به ترتیب خردگرایی اثبات گرایی و حس گرایی را برای معرفت شناسی.

در حوزه انسان شناسی طبیعی فردیت و اجتماعیت را منتج می شند که فرد گرایی و لذت گرایی و بی اخلاقی گری کلکتیویسم را می سازند.

در حوزه فردی میشود لسه فر و در حوزه دولتی می شود وله فر.

که به دولت رفاه ترجمه می شوند. دولتی که برای رفاه مردمانش کار می کند تا به قدرت برسد و در قدرت بماند.

شیطان همیشه می خواهد که ما او را نشناسیم و اطاعت کنیم. مشکل ما از ندانسته هامان نیست. از دانسته هایی است که به آن عمل نمی کنیم.

در کشور های جهان سومی ساینتیسیسم را داده اند بدون اینکه عقبه تفکری که به آن منتج شده است را درک کرده باشند.

در دانشگاه ها هم مدام روی دو مورد تاکید می شود. دکتریناریسم و دکترینالیسم. به معنی اینکه فلان دکتر چه گفته است و یا ببینیم چه چیز هایی گفته شده است فارغ از گوینده آن .

همچنین در حوزه اجتماعی یا به جهان وطنی قایل هستند یا وسترنیسیسم. از مردم سالاری به نفسانیات سالاری رسیده اند که در دست شیطان است.