سلام. امروز یه سخنرانی خیلی خوب از استاد رحیم پور ازغدی شنیدم که انشالله به زودی فایلش رو می زارم.

قضیه سخنرانی این بود که آیا می توانیم هر کاری بکنیم و بگوییم جسم خودم است. دوست دارم این طور باشم و این کار را بکنم .

استاد پاسخ می دهد در تمام کشور ها به خصوص کشور های قانونمند می گویند درست است جسم توست ولی خیابان و ملا عام که برای تو نیست.درست است ریه خودت است و می توانی با دود سیگار آن را پر کنی. اما مثلا اتوبوس که برای تو نیست که در آن سیگار بکشی.

حتی در خانه خود هم آزادی مطلق نداری که هر طور خواستید بگردی و در کنار اعضای خانواده تا حدودی پوشش خود را رعایت می کنی. فقط در دستشویی یا حمام یا اتاق خواب خود یا خانه خالی هر طور راحت هستی می چرخید. در نتیجه درست است جسم و بدن برای ماست ولی مالک کوچه و خیابان و مناظری که در مقابل دیگران است که نیستیم.

پی نوشت:

مسئله ای که چند روز پیش به ذهنم رسید این بود که چطور می شود ما می خواهیم آزادانه به جامعه بیاییم ولی از دیگران توقع تقوا داشته باشیم در حالی که خودمان بی تقوایی می کنیم. آیا کسی هست که گوشی یا طلا و پول را در دست خود بگیرد و درخیابان بی ملاحظه راه برود و بگوید دیگران دزدی نکنند. وقتی خودت این گونه آزادانه دوست داری هر کاری دوست داری بکنی دیگران هم نفس خود را آزاد گذشاته اند که سرقت کنند یا به حریم تو تجاوز کنن. در نتیجه هر طور فکر می کنیم نمی توانیم خودمان از جنبه غیر انسانی و حیوانی خود رفتار کنیم و انتظار رفتار انسانی داشته باشیم. مگر می شود یک حیوان خود را در طبیعت عرضه کند و جفت او تقوا بورزد و با او نیامیزد. مگر میشود آهویی پیش شیری گرسنه برود و بگوید تو حیوان نباش و مرا نخور.

ما دو جنبه داریم. جنبه انسانی و جنبه حیوانی . وقتی خودمان جنبه حیوانی را انتخاب می کنیم که راحت باشیم و راحتی و عریانی را می پسندیم دیگران نیز آزادند بعد حیوانی را بر انسانی ترجیح دهند. اندکی تفکر کنیم.