جلسه ۷۵ کلبه کرامت
جمهوری تقوا
در بحث فلسفه صحبت کردیم که اعتقاد به ارخه و ماده المواد وجود دارد. ولی در حکمت ما از چیستی سرآغاز صحبت نمی کنیم. از کیستی آن صحبت می کنیم. نمی گوییم خدا چیست و آیا وجود دارد یا نه. می گوییم خدا کیست.
خدا در حکمت سرآغاز است و نه تنها خالق است بلکه رب نیز می باشد.
خداوند فطرت را خلق کرد و با آیت ها آن را تربیت می کند. فطرت به معنی آغاز یک پایان است. همان طور که روزه را افطار می کنیم و بعد از ماه رمضان عید فطر است. خداوند یک وجودی را خلق کرده و حالا پس از اتمام خلق فطرت آغاز تعالی و حرکت آن است. این حرکت با وجود نشانه هایی است که آیت نامیده می شود.
همان طور که خالق را از منظر کیستی باید بررسی کنیم. فطرت را نیز باید از کیستیش بپرسیم نه چیستیش.
در حکمت ما خداوند را فالق می دانیم به معنی شکافنده. ولی در فلسفه این میل به نامستوری و اینکه این آرخه شکافت و از آن کلمه و عدد و شیمی به وجود آمد مجهول قرار داده شده است. چه کسی این شکافت را محقق می کند.
آیت ها بر خلاف تصور فلسفه میل به نامستوری ندارند . و خود را به هر کسی نشان نمیدهند. بلکه فرد باید لایق باشد.
همچنین در حکمت حد مستوری و نامستوری آیت ها و پدیده ها همگی در رضایت خداست. اینکه خدا چقدر راضی است یک پدیده مستور باشد یا پیدا.
حکمت خود حکمت رسیدن از کیستی به چیستی موجودات است. از نشات به حیا و به آیت می رسیم. سپس به آرخه و از آنجا به تخنه می رسیم.
اما فلسفه سه مرحله اول را نادیده گرفته و به دنبال طی مسیر آرخه به تخنه می باشند.
ما جمهوری اسلامی هستیم. تصور نکنیم که حد اعلای اسلام هستیم. نه خیر. همان طور که اعراب به پیامبر گفتند ما ایمان آورده ایم . خداوند وحی فرستاد نه شما اسلام آورده اید و هنوز ایمان وارد قلب های شما نشده است.
ما نیز از حداقل شروع کردیم جمهوری اسلامی تشکیل دادیم ولی هنوز جمهوری ایمانی را تشکیل نداده ایم.هنوز ایمان وارد قلب همه جامعه نشده است.
دین های مختلفی وجود دارد . تعدادی از آن ها به عدالت عمل می کنند و از این عدالت ها تنها یکی به تقوا می انجامد. در نتیجه اگر به دنبال تقوا باشیم. به عدالت میرسیم و به دین حق نیل می یابیم.
پس باید مطالبه تقوا در جامعه شکل بگیرد تا از آن به عدالت و دین برسیم. مطالبه عدالت ما را به فلاح نخواهد رساند.