جلسه ۷۰ کلبه کرامت
جهان نخبگان
نخبگان هر جامعه جز خواص آن جامعه در یک رشته به خصوص هستند که شاخص ترین آن ها بین عوام نخبگان ورزشی و هنری می باشد.
نخبه باید ویژگی هایی داشته باشد که بعضی از آن ها عبارتند از : زمان شناسی ، خود شناسی ، دشمن شناسی ، با اراده و همت ، مبتکر بودن . دارای کلان نگری همه جانبه نگری و آینده نگری است.
نخبه سیاسی یکی از این نخبه هاست. سیاست با تعریف مدرن آن می شود تلاش برای کسب یا حفظ قدرت به هر قیمتی.
نخبگان سیاسی معمولا در یکی از این سه مکتب قرار میگیرند. یا نظرگرای هستند مانند نهضت دوم خرداد در ایران.
یا عمل گرا هستند مانند دولت سازندگی و دولت نهم و یا نهاد گرا هستند که بیشتر در قشر دانشجویی دیده می شوند.
اما هر کدام از این ها ابتر هستند چرا که تنها در بخش خود کار می کنند و سایر بخش ها را مغفول گذاشته اند.
مکتب چهارم که کامل تر از اینهاست مکتب روند گراست که هر سه حوزه را شامل می شود.
حتی اگر یک نخبه نتواند در هر سه حوزه کار کند باید تیمی تشکیل بدهد که همه حوزه را پشتیبانی کند.
افراد نظر گرا مشکل عمل گرایی دارند. به قول معروف با حلوا حلوا گفتن دهان شیرین نمی شود. دوم خرداد هم اندیشه داشت آن هم از نوع ترجمه ای و غربی ولی هیچ کاری نمی کرد. معدود نهاد هایی هم که بودند باقیمانده از دوران قبل از انقلاب بودند در نتیجه هیچ کار خاصی انجام ندادند و پس از سپری شدن دورانشان به فراموشی سپرده شدند.
عمل گرا ها کارهای بزرگی می کنند اما چون عقبه فکری ندارند مردم مدام دچار سوتفاهم می شوند و هم دشمنان و هم دوستانشان را غافل گیر می کنند. حتی دوستانشان نمی توانند از آن ها به صورتی نظری حمایت همه جانبه کنند.
در نهاد گرایی هم ما بعد از انقلاب کارهای بزرگی کردیم مانند نهاد کمیته و نهاد بسیج و نهاد سپاه و نهاد جهاد سازندگی اما بعد ها این نهاد ها ادغام شدند و یا از نهاد به سازمان تبدیل شدند. خوبی سازمان بقا بیشتر آن است اما آن روح تکامل و زندگی نهاد را ندارد
علت اینکه مارکسیسم برای مقطعی اندیشه غالبی بود به خاطر افراد مثل چگوارا بود. لیبرالیسم هیچ گاه چنین شخصیتی نداشت. فردی که عقبه نظری داشته باشد. کار عملی بکند و به سایر کشور ها هم برود و به انقلاب آن ها کمک کند و در نهایت در مسیر هدف خود کشته شود. اما تفکر لیبرال همه را برای خود می خواهد و اصلا حاضر به ایثار و فداکاری نیست. با هالیوود نمیشود فرهنگ ایثار به وجود آورد.
مردم درک می کنند که چه کسی برای خود فریاد می زند و چه کسی به دنبال درد مردم است. و چه کسی به دنبال حق تلاش می کند. چگوارا برای مردم تلاش کرد خواه این تلاش منجر به فساد شود یا اصلاح . اما امام حسین برای صلاح امت قیام کرد. و چگوارا تنها یک جمله ی امام حسین را سر لوحه کار خود قرار داد و اینگونه مردم عاشق او شدند که اگر دین نداری آزاده باش.
یکی دیگر از ویزگی های نخبه سیاسی حلم و بردباری اوست. یک اندیشه باید ۲۵ سال پرورش داده شود. سپس ۲۵ سال باید آموزش داده شود و سپس ۲۵ سال برای اجرای آن تلاش شود. نمی شود امروز اندیشه ای تولید کرد و فردا به دنبال امورش و اجرای آن بود. این اندیشه پخته نیست.
پس در دانشگاه ها سخنی باید گفته شود که ۲۵ سال پیش تولید شده و ۲۵ سال آینده قابل اجرا خواهد بود. نه چیزی که اموزش داده می شود در جامعه منسوخ شده باشد.